Móskarðshnjúkar/Hekla

Síðasta vika í máli og myndum.

Hilmar og Reynir skelltu sér á tvö fjöll.

Fyrra fjallið var Móskarðshnjúkur á miðvikudaginn 30.apríl. Lagt var af stað eftir vinnu og bjuggumst við félagar við léttri göngu daginn fyrir 1.maí. Uppgangan gekk vel þangað til að toppurinn nálgaðist. Þá tók á móti okkur þvílíkt hávaða rok að flestir áttu erfitt með að standa í lappirnar, þannig ekkert vit var að halda lengra. Móskarðshnjúkur er því en ósigraður allavega að minni hálfu. Við félagarnir vorum nú ekki alveg samt sáttir og fórum í kapphlaup upp smá hól þarna. Þegar upp var komið var eins og bíll hafi keyrt á mann, svo mikill var vindurinn að hann feikti okkur um koll. Ágætis adrenalín kikk það og næst á dagskrá er að kaupa sér vindmæli til að geta komið með tölulegar upplýsingar hingað inn.

Næst á daskrá var drottningin Hekla

Lagt var af stað um klukkan 7 um morgunin og bílnum lagt í Næfurholtsfjöllum ca 2tímum seinna eftir smá jeppabrölt þar sem Suzuki stóð sig með stakri prýði og var eiganda sínum til sóma.

Veðrið var mjög gott þrátt fyrir smá rigningu til að byrja með á göngunni. Þegar búið var að klífa snæviþakta fjallshlíðina og Hekluhryggurinn nálgaðist var Kári farinn að minna á sig með tilheyrandi snjófoki.

Þegar komið var í ca 1200m hæð og var um 2km labb á hryggnum eftir þegar farastjórinn ákvað að snúa við. Vindurinn lá beint i fangið og ekki fýsilegt að halda áfram. Enda þegar svona mikill vindur er erfitt að stoppa án þess að hreinlega ofkælast.

Auðvitað hlýnaði svo á leiðinni niður og veðrið lék við okkur. En aldrei sást í toppinn á Heklu svo þykkur var skýjabakkinn yfir henni. Þrátt fyrir þessi vonbrigði var útýnið gott á leiðinni niður og ansi gaman var að renna sér niður mjúkan snjóinn á afturendanum.

Hekla mun semsagt bíða eftir að komast á listann yfir sigruð fjöll. Það má segja að síðasta vika hafi ekki verið sú besta í fjallgöngubransanum. En þá er bara að krossa fingurna því það styttist í Hnjúkinn eða 31.maí